Yzerfontein is ‘n vakansiedorp sowat 80 kilometer noord van Kaapstad. Die karavaanpark lê reg ager ‘n duin langs die hoofstrand. Ons het in Februarie die eerste keer hier kom kamp en dit was ‘n naweek om te onthou. Hier kry ‘n mens ‘n regte vakansie gevoel in jou boude. Jy hoef nie meer as ‘n swembroek, t-hemp en plakkies vir die naweek in te pak nie.

Terwyl ek die Sondag op Yzerfontein se strand sit kon ek al die pad tot by Postberg sien. Postberg is ‘n kleinerige koppie in die Weskus Nasionale Park. Ons was al verskeie kere in die park, meestal by Tsaarsbank waar jy lekker langs die see kan braai. Ek het begin wonder hoe ver Postberg nou eintlik is en wat alles tussen Yzerfontein en Tsaarsbank lê.

Terug by die huis het ek begin rondsnuffel op die Internet vir meer inligting oor die stuk strand en of dit moontlik is om al die pad vanaf Yzerfontein tot by Tsaarsbank te kan stap. Ek kon nie veel kry nie behalwe dat die strand as die 16 myl strand bekend staan en dat dit een van die langste strande in Suid-Afrika is. Die strand is gewild onder vakansiegangers om ‘n ent uit te stap, maar ek kon nie veel inligting kry oor enige iemand wat die heelpad gestap het nie.

By die werk het ek begin rondvra of iemand dit al gestap het. Niemand het nie of ken ook nie iemand wat het nie, maar almal was geintriseerd. Dit het nie veel gevat om my kollega, Hugo, te oortuig om saam te stap nie. Die plan was om Saterdagoggend vroeg te begin stap, te kyk tot waar ons kom, Saterdagaand op die strand te slaap en Sondag verder noord te stap tot by Tsaarsbank. Eenvoudig.

Ester het ons Saterdagoggend voor 8 uur by Yzerfontein afgelaai en ons het dadelik die pad aangedurf. Elk met ‘n rugsak vol water, kos, ‘n slaapsak, tent en nie ‘n idee wat vir ons oppad wag nie. Die sand was aanvanklik ferm en ons het gemaklik gestap. Volop sonskyn, wit sand, asemrowende natuurskoon en niks wind nie. Yzerfontein se geboue het net begin kleiner raak en ons stop reeds vir ons eerste koppie tee. Hugo het die water gekook, die tee en beskuit was heerlik. Tyd om verder te stap.

Ons hoor daagliks van plastiek-besoedeling , ons het hierdie tragiese realiteit eerstehands ervaar, 16 myl daarvan. In die volle lengte van die strand lê daar een stuk plastiek na ‘n ander. Groot, klein, rooi, blou. Ons het ballonne, bottels, kratte, balle, wasgoedmandjies, tot ‘n pop op die strand sien lê. Ek is nie seker wat gedoen kan word nie, maar ‘n oplossing sal gevind moet word. Ek kan my net voorstel hoe die strand (nogal deel van ‘n nasionale park) oor vyf jaar gaan lyk.

Middag-ete was ‘n broodjie en nog tee, en ook tyd om bietjie skoene uit te skop. Ek het ‘n uiltjie geknip – ek het die vorige aand nog laat saam met Ester haar verjaarsdag gevier. Hugo het die duine gaan verken en het later met ‘n volstruiseier en ‘n been verskyn. Ons het verder gestap. Elke nou en dan sien ons iets interesants, meestal is dit van plastiek gemaak.

Ons het teen vyf uur die middag sewentien kilometer ver gestap en daar was sowat 10 oor tot by Tsaarsbank. Ek was nou moeg en ons het besluit om af te pak vir die dag. Na ‘n bietjie verken het ons ons tentjies opgeslaan en aand-ete gemaak. Hugo het rys en oorskiet geëet, ek het pasta in ‘n potjie gekook. Regte stap-kos. Ai, dit was lekker. Na nog ‘n paar geselsies het ons besluit om te gaan in kruip.

Die aand het sonder voorval verloop. Geen strandwolwe, slange en ander sandkruipers het ons gepla nie. Behalwe vir die seesand wat aansienlik harder is as ‘n matras en die geraas van branders wat letterlik meters van ons af breek het ons tog lekker kon slaap. Ons is vroeg op. Die oggend was mistig – soos die weskus maar lyk. Koffie was ekstra lekker, beskuit vir ontbyt en ons het weer in die pad geval.

Die sand was anders en aansienlik sagter as die vorige dag. Die strand was ook baie meer skuins. Dit het die stap moeilik gemaak. Postberg wou nie nader kom nie. Die duinserigheid en ‘n stormagtige see het Sondag se stap ‘n heel ander kleur gegee. Dit was ‘n ander mooi hierdie keer, maar weereens asemrowend. Ons het die oorblywende tien kilometer in sowat vier ure gestap.

Ester en Karla het ons ingewag by Tsaarsbank. 28,3 kilometers later. Dankie Hugo vir die saamstap en dankie vir die foto’s. Dit was werklik ‘n avontuur om te onthou.